wtorek, 17 kwietnia 2012

Odpryski VII

Cóż za świat, cóż za żywot smętny, że blog zarósł niczym trawa na grobie* Korwina. Najpierw walkirie przybyły po mojego laptopa (pa, pa 150 giga pirackich mp3), potem zaś ściągnąłem Titan Questa, i moje życie zawiesiło się na okres mniej-więcej miesiąca. Ale w końcu przemogłem się, i wracam tu w chałwie czy tam innej chwale. Chale. Czymkolwiek.
Ten blog nigdy nie był jednym z tych wielu wspaniałych internetowych pamiętników ("dziś się najebałem ze Staszkiem, potem zarzygałem oryginalnego Van Gogha Zbyszkowi") tzn. chciałem coś jeszcze napisać, ale w sumie nie wiem, co i po co. Tak to już jest, człowiek w najdziwniejszych sytuacjach snuje cudowne wizje czegokolwiek, pomysły godne literackiego Nobla przelatują przez jego umysł z siłą treści żołądkowej przelatującej akurat w drugą stronę niż zazwyczaj, a jak już siada i chce pisać, to zaczyna rozmyślać nagle ni z gruchy, ni z pietruchy, ni z kozła o dupie Maryni, czasami nawet dosłownie. I cóż poradzić, tak ten świat jest już skonstruowany.
Zapisałem się do osiedlowej filii biblioteki jakiejśtam wszechkrakowskiej. Ciekawostka - na komputerze dla użytkowników zainstalowane były Starcraft:Brood War, Diablo (1!), Homm3 i Worms3D. Hmm.
A wypożyczyłem sobie "Lód" Dukaja, uciąłem sobie też krótką pogawędkę na jego temat z miłą panią bibliotekarką, nie przypominającej jednak niestety stereotypowej bibliotekarki z filmów dla dorosłych.
No, dosyć smucenia, że źle i niedobrze, wracam do pisania.


* politycznym